تلنگری به دل.

خدا را دیده‌ای آیا؟

توآیا دیده‌ای وقتی شبی تاریک

                         میان بودن و نابودن امید فردایی

                                                   هراسی می‌رباید خواب از چشمت

کسی، خورشید و صبح و نور را

                  در باور روح تو می‌خواند

                          و هنگامی که ترسی گنگ می‌گوید؛ رها گردیده، تنهایی

و شب تاریکی‌اش را بر نگاه خسته می‌مالد

                               طلوع روشن نوری به پلکت، آیه‌های صبح می‌خواند

کلام گرم محبوبی

                   کمی نزدیک‌تر از یک رگ گردن،

                                                      به گوشت با نوای عشق می‌گوید:

غریب این زمین خاکی‌ام، تنها نمی‌مانی

                             تو آیا دیده‌ای وقتی خطایی می‌کنی اما

                                                                        ته قلبت پشیمانی

و می‌خواهی از آن راهی که رفتی، باز برگردی

                                                       نمی‌دانی که در را بسته او یا نه؟

یکی با اولین کوبه به در، آهسته می‌گوید:

                                بیا ای رفته، صد بار آمده، باز آ

                                         که من در را نبستم منتظر بودم که برگردی

و هنگامی که می‌فهمی، دگر تنهای تنهایی

                            رفیقی، همدمی، یاری کنارت نیست

                                        و می‌ترسی که راز بی‌کسی را با کسی گویی

یکی بی‌آنکه حتی لب تو بگشایی

                                        به آغوشی، تو را گرم محبت می‌کند با عشق

 به‌هنگامی که دلبرهای دنیایی،

                  دلت را برده اما، باز پس دادند

                                           دل بشکسته‌ات را، مهربانی می‌خرد با مهر

.

تو آیا دیده‌ای وقتی که چیزی آرزویت بوده، آن را جسته‌ای

              آن‌گاه می‌بینی به‌جز یک سایه، چیزی در درون دست‌هایت نیست

کسی آهسته می‌گوید:

                          نگاهم کن، حقیقت را رها کرده، مجازی را تو می‌جویی؟

تو سیمرغی درون آسمان گم کرده،

            اینک سایه‌اش را بر زمین خاک می‌پویی؟

                                      اگر یابی، به‌جز یک سایه، چیز دیگری داری؟

تو آیا دیده‌ای وقتی که دریای پر از طوفان مشکل‌ها

               بساط زورق اندیشه را در صد خروش موج می‌پیچد

                                       کسی سکان این زورق به ساحل می‌برد با مهر

و می‌داند که تو

بی آنکه در ساحل، به شکری، قدر این خوبی به جای آری

                                                 بدون گفتن یک، یا خدا

                                                             این ناخدا از یاد خواهی برد

خدا را دیده‌ای آیا؟

       به‌هنگامی که در این بیکران، این پهنه هستی

                                                  به ترسی از رها بودن، تو می‌پرسی

کسی می‌بیندم آیا؟

                    کسی خواهد شنید این بنده تنها؟

                                                جوابت را نه از آن کس که پرسیدی

جوابت را خودش با تو،

                 و با لحن و کلام مهر می‌گوید

                           که من نزدیک تو هستم، به هنگامی که می‌خوانی مرا

آری تو دعوت کن مرا با عشق،

                                  اجابت می‌کنم با مهر،

                                                             هدایت می‌شوی بر نور

خدا را دیده‌ای آیا؟

                     گمانم دیده‌ای او را

                                         که من هم آرزو دارم ببینم باز هم او را

به چشم سر، که نه

                او خود گشاید، دیده‌های روشن دل را

                                                         لطیف و خلق آگاه است

چه زیبا می‌شود چشمی که می‌بیند تو را

                                       چشم دلی، از جنس نور و عشق و آگاهی